Pojęcie docieplania budynków ma długą historię w Polsce, sięgającą prawie 40 lat wstecz. Pierwsze wytyczne dotyczące docieplania zostały opracowane w 1972 roku przez Instytut Techniki Budowlanej (ITB) i dotyczyły zabezpieczania ścian z wielkowymiarowych prefabrykatów trójwarstwowych oraz ścian szczytowych z cegły żerańskiej przed przemarzaniem i przenikaniem wody opadowej przez złącza [2, 3]. Główną przyczyną zainteresowania tematem docieplenia w latach 70. było odejście od tradycyjnych technologii budowy budynków mieszkalnych oraz zmiana sposobu ich ogrzewania. Chociaż nowe technologie, takie jak wprowadzenie prefabrykowanych elementów ściennych, umożliwiały szybsze wznoszenie budynków, to jakość tych budynków, zwłaszcza pod względem izolacji cieplnej, przeciwwilgociowej i odporności na wnikanie wody opadowej, pozostawiała wiele do życzenia.
Wprowadzenie uprzemysłowionych metod budowy budynków mieszkalnych skupiało się przede wszystkim na aspektach konstrukcyjnych, pomijając w dużej mierze kwestie związane z fizyką budowli. Prowadziło to z czasem do poważnych problemów w eksploatacji budynków, takich jak przecieki, wilgoć i w efekcie pleśń. Pierwotnym podejściem do rozwiązywania tych problemów było usuwanie wad technologicznych bezpośrednio na budynkach, ale okazało się to niewystarczające. W związku z tym podjęto działania mające na celu wprowadzenie wymagań dotyczących izolacji cieplnej do norm budowlanych oraz przeprowadzenie dociepleń budynków istniejących.
Lata 80. przyniosły znaczące zmiany w podejściu do ochrony termicznej i oszczędności energii cieplnej w budownictwie. Norma PN-82/B-02020 [4] została wprowadzona, zawierająca konkretnie określone wymagania projektowe dotyczące współczynnika przenikania ciepła k.